De eerste keer is het altijd een beetje wennen. Aan elkaar, aan de wereld van eerste nationale. Afgelopen zondag is het dan zover. Allen verzamelen in een stevige fabriekshalachtige sporthal, ook voor dorpsfeesten en partijen en vanbinnen voor volleybal goed toegerust, in een klassiek Waalse dorpskern nabij de stad Doornik. De sterren van Gavere inclusief een hele tribune bezettende nu al trouwe schare meegereisde fans, zullen op en rond het veld met arbiters erbij er bijna drie uur vertoeven. Kenners weten dan al wel hoe laat het is. Tournai is de tegenstander.

Dit keer heb ik papier en pen mee. Want alle feiten moeten zjuust zijn. De geschiedenis verdraagt geen fantasietjes. Nog niet beschikbaar is een lijstje met rugnummers en bijhorende namen. Dat zou me al snel opbreken.

Minstens 5 kwartier voor aanvang leveren de boxen stevige Duitse en Franse rap met een onwettig hoog decibelgeluid. Cool. En spelen beide ploegen ook een spelletje op de helft van het veld in lengterichting. Met alles erop en eraan. Relaxed, maar geregeld ook flink voluit. Aanvallen met name.

Ik heb deze manier van doen altijd vreemd gevonden. Opa, vertel eens over vroeger. Na hallo rustig de burgerkleren en schoenen verwisselen voor de sportoutfit en met tas sjokkend de zaal in. Een paar rondjes sloffen om de zaalruimte en luchtkwaliteit op te nemen. Met allen dan wat steviger de pas erin, wat kruispasjes. Dan onder koetjes en kalfjes alle spierbundels en pezen oprekken. Dan een kleine drie kwartier voor de match ballen pakken en per twee inspelen; eerst duidelijk dan snel, voluit. Beide kanten aanvallen vanop alle posities en als om het eggie opslagen verzorgen. Waarom deden jullie toen zo moeilijk? Omdat de huidige opbouw van de warming up fysiek zo risicovol is. Zonder de spieren te verwarmen en te stretchen worden ze direct al te zwaar belast. Sommige spelers hebben dan al spieren, pezen en gewrichten ingetaped. Waarom reist er eigenlijk een kinesist mee? Is haar werk niet effectiever als dat eerste spelletje in de lengte van het spel spelen achterwege gelaten wordt?

Tournai beschikt over veel jong en meer gestalte. Daarop is natuurlijk een antwoord mogelijk: wat snellere, maar zuiverder passes. Voor elke passeur geen kattenpis. Bij het inspelen maakte de jonge Tournaipasseur indruk.

De tribunes langs de hele kant van de hal lopen vol. Opschuiven, billen tegen elkaar. Corona leeft hier niet. Er lopen cameramensen rond. De ploegenvoorstelling met arbiters verlopen zonder namen door de micro, de coaches – de dikke en de dunne – blijven trappelend aan de kant.

In de eerste set geven de bezoekers direct hun visitekaartje af: no passaran. Het eerste punt is het gevolg van het te vroeg vertrekken van de passeur van de thuisploeg. De tweede arbiter heeft dus ook een visitekaartje. Gavere ligt boven, zet Tournai onder druk. Er is vertrouwen in elkaar. Terwijl Gavere geregeld tot rijpe uitgespeelde aanvallen komt, blijken ondanks voortdurende luide onvoorwaardelijk aanmoedigingen van hun fans, de tegenstanders met minder vertrouwen en voorzichtig te spelen dan ze bij het inspelen lieten uitschijnen. Je zou ook voor minder: een kaboutercoach met een onwaarschijnlijk hoog ADHD-gehalte en een kloon van hem aan de pass. Alle aanvallers worden bediend. Op onze lange middenman na, maar die houdt een blok bij zich. Weten ze daar veel? Tournai kan moeilijk om met Gavere’s opslagdruk. Toch blijven op het scorebord beide teams zich weinig te kunnen ontlopen. Tot punt 20 loopt Gavere nooit meer dan twee punten uit, komt Tournai steeds langszij en zelfs twee keer een punt op voorsprong. Klassespelers tonen hun klasse op momenten die ertoe doen: 19 - 21. De jongens van Tournai kunnen bij 22 - 23 nog wel een spelonderbreking voor rust door David T. afdwingen, maar moeten na een half uur met 23 – 25 de seteer aan de bezoekers laten.

In set twee loopt Gavere direct van de tegenstander weg: 5 – 1. Om dan Tournai direct een trio punten cadeau te doen en van de schrik te laten herstellen. Al snel blijkt dat het spelniveau van de eerste set langzaam maar zeker niet meer gehaald wordt. Aan beide kanten wordt het altijd maar meer onzuiver gerommel. Nauwelijks aankomende recepties, waardoor de passeurs zich in alle bochten moeten wringen om hun aanvallers nog redelijk in stelling te brengen. Laat staan die in de midden te kunnen bedienen. Daarbij is Gavere in het nadeel, omdat de kleinere mannen snelle, maar zuivere passes van voldoende hoogte tegen de antenne moeten hebben. Om daarmee via wegens geen middenaanval vaak dubbele blok te kunnen scoren. Yentl kweet zich behoorlijk van zijn taak, beter dan zijn drukke collega aan de andere kant. Tot halverwege de set ontlopen de strijdende teams elkaar nauwelijks.

Bij 15 – 14 wisselt David dubbel. Verrassend gaat Stef naar de kant – om wat te rusten ? - , maar laat bijvoorbeeld Ewout die duidelijk niet goed in zijn vel zit en vermoeid oogt staan. Heel af en toe kan het publiek nog van mooi volleybal genieten. De Gaverefans van bijvoorbeeld hun opslagdruk, waarbij Gil zich met zijn naar de zijlijn van de tegenstrever draaiende sprongopslag positief onderscheidt. (Beste molenwiekman, volg niet zomaar braaf wat ze hier zeggen. Voor vaste effectieve floateropslagen is wat trainingswerk nodig.) Evenals naar en zijn felle aanvallen op vooral de twee. Die moet straks goed slapen, want zich als oud-jeugdspeler van Tournai aan papavoorzitter en zijn twee broers aan de andere kant van het net groots getoond. Langzaam maar zeker glipt echter de set door de handen van Gavere: 25 – 22.

Schenkt de setwinst de onzekere spelers van Tournai nu wat meer zelfvertrouwen? De setwinst geeft ze geen vertrouwen. Het flipperkastvolleybal van de tweede set herhaalt zich. Iedereen holt en vliegt en duikt. Alsof ze ervoor geboren zijn en erop getraind. Welke oefeningen daarvoor? De Gaveremannen lusten hier wel pap van. Verbluffend dat aanwenden van explosieve vermogens. Het grootste verschil met Tournai levert opposite Stef. Hij krijgt alle crisisballen waar ook in het veld. En naar de bal klimmen, en maar scoren. Soms ook met een leg als een volleerde handballer die vanop de cirkel de doelman van de tegenpartij omzeilt. Soms ook geprogrammeerd? Bij elk punt door papa volgt er applaus van de zoon. Spontaan of zit de mama er voor iets tussen? Hielp ook nog een handje: het hysterisch gedraaf van de Tournai-coach, die te pas en onpas dubbele wissels doorvoerde: 25 – 21.

Zou Gavere in set vier alle punten naar zich toetrekken? Aanvankelijk lijkt het daarop. Want weer krijgen we dat dweilspel voorgeschoteld waar Stef steeds de kers op de taart tevoorschijn moest toveren. Gavere tikje te nonchalant. Kon nog wel tot 23 – 23 terugkomen, om met een foute opslag en een begrafenisbal de set aan Tournai te laten; 25 – 23.

Hun lesje geleerd pakt in de beslissende set Gavere Tournai direct bij de keel. Met nog steeds hetzelfde spel. Degelijker dan de thuisploeg, die de boel wil forceren. Dat pakt niet bij Gavere, want geestelijk sterker. Stef mag zich dan nog wel een paar keer overslaan, wie zeurt daarover als hij wederom het ene punt na het andere scoort. Alles naar Stef. 11 – 14 plus Stef boem = 11 – 15. Stef op afstand de man van de match. Twee punten zijn al binnen. Na 3 uur is alle zuurstof in de hal opgebruikt.

Tournai, en met name de coach kon het verlies niet verwerken. De arbiter kreeg zelfs geen hand. Op een grote pancarte in de zaal: ‘le fairplay est un sport’. Er is daar nog heel wat trainingsarbeid nodig.

Tot hier geraakt, lezer? Beloofd: de volgende keer hoeft er niet zoveel gelezen te worden. Word ook niet per woord betaald.

Punt.NL